ดับร้อนให้หมูแฮม

แดดร้อน

กรุงเทพฯ ร้อน

คนยังร้อน

หมาก็น่าจะร้อนไม่แพ้กัน

สังเกตได้จากอาการหอบแฮ่ก แฮ่ก
และมักจะหลบไปซุกตัวนอนกลางวันข้างแท็งค์น้ำ

บ่ายวันเสาร์ คลายร้อนตัวเองด้วยการล้างกรงหมาจนสะอาดเอี่ยม
แกล้งๆ ฉีดน้ำกระจายมาเปียกตัวเองบ้าง
คิดเสียว่าซ้อมเล่นสงกรานต์

ระหว่างรอกรงแห้ง ก็เลยจับหมาอาบน้ำ
เลี้ยงหมา 3 ตัว แต่วันนี้อาบแค่ 2 ตัวก่อนนะ
คือ น.ส.หมูแฮม สุดเลิฟ กับนายเบค่อน ตูดหมึก

หลังจากเช็ดตัวแห้ง และเช็ดขี้หูจนเกลี้ยง
ก็ได้เวลาจับมานั่งเป็นนางแบบหน้ากล้อง

ถ้าได้มาเห็นตัวเป็นๆ จะรู้ว่า…
หมูแฮมขาวและขนนิ่มเหมือนตุ๊กตาดัลเมเชี่ยนที่น่ากอดที่สุดในโลก :-)

วันนี้ได้แต่ภาพของหมูแฮมเท่านั้น เพราะเธอไม่เคยเขินอายกล้องแม้แต่น้อย
ขนาดหาวจนปากกว้าง ตาของหมูแฮมยังมองกล้องเลย

ไม่เชื่อ ก็ดูดิ

มาบตาพุด…ยิ่งกว่าสำลักมลพิษ (ตอน ๒)

(กลุ่มศึกษาและรณรงค์มลภาวะอุตสาหกรรม เอื้อเฟื้อภาพ)
ก๊าซส่วนเกินถูกเผาทิ้งบริเวณปากปล่องเป็นภาพที่เห็นได้ทั่วไปในนิคมอุตสาหกรรมมาบตาพุด
แต่ที่สหรัฐฯ บางรัฐ เขาห้ามมีเปลวไฟบริเวณปากปล่องเลยทีเดียว
เพราะมันหมายถึงความผิดปกติของกระบวนการผลิตในโรงงาน

ภัยร้ายในอากาศ
มลพิษทางอากาศในพื้นที่มาบตาพุดเป็นประเด็นที่มีการพูดถึงมากที่สุด
ซึ่งต้นตอของปัญหาแบ่งออกเป็น ๒ กลุ่ม

กลุ่มแรกคือ สารอินทรีย์ระเหย (Volatile Organic Compounds: VOC)
จากการตรวจสอบตัวอย่างอากาศในช่วงเดือนตุลาคม ๔๘ ถึง มกราคม ๕๐
กรมควบคุมมลพิษรายงานว่า มีสารอินทรีย์ระเหยมากกว่า ๔๐ ชนิดปะปนอยู่ในอากาศบริเวณมาบตาพุด ทั้งที่มีกลิ่นเหม็นและไม่มีกลิ่น
ซึ่งประเภทที่ไร้กลิ่นมีอันตรายต่อร่างกายมากกว่า
และสารอินทรีย์ระเหย ๒๐ ชนิดจากทั้งหมดที่ตรวจพบจัดเป็นสารก่อมะเร็ง

ตั้งแต่ช่วงหลังเกิดเหตุย้ายโรงเรียนใหม่ๆ หน่วยงานที่เกี่ยวข้อง
อาทิ กระทรวงสาธารณสุข กรมอนามัย กรมส่งเสริมคุณภาพสิ่งแวดล้อม ฯลฯ
ได้ทำการศึกษาเรื่องสารอินทรีย์ระเหยมาแล้วหลายครั้ง
แต่ไม่รู้ด้วยติดขัดอุปสรรคอันใด
จนแล้วจนรอดประเทศไทยก็ยังไม่มีค่ามาตรฐานของสารอินทรีย์ระเหยเหล่านี้เป็นของตัวเองเสียที