05 นอนนิ่ง ชอปปิ้ง และ (เอ็นจอย) อีตติ้ง

จากเดิมที่วางแผนกันว่า วันนี้จะออกเที่ยวนอกตัวเมืองเลห์
พอนุดแพ้ความสูงและต้องนอนพัก แถมยางเจิ้นยังกำชับหนักแน่น…
“ห้ามออกไปไหน และเดินอยู่ได้แค่ชั้นที่พัก”
คือห้ามเดินขึ้นไปชั้นบนหรือลงไปชั้นล่างโดยเด็ดขาด

ซึ่งเรากับหมูบินก็เห็นด้วย เพราะอยากให้หายเร็วๆ จะได้ออกเที่ยวพร้อมหน้าพร้อมตา
สรุปว่าวันที่สองในเลห์…นุดเลยต้องนอนนิ่งอยู่ในห้องทั้งวัน
จะเรียกว่าแปลงร่างเป็น “นางเฝ้าห้อง” ก็คงไม่ผิดนัก…อิอิ
ไม่มีอะไรทำเลยนอกจากอ่าน อ่าน อ่านหนังสือ
เริ่มจากไกด์บุ๊คของคุณเพลงดาบฯ ตามด้วย Lonely Planet : India
สุดท้าย…อ่านแม้กระทั่งหนังสือสวดมนต์ที่หมูบินพกไป

Advertisements

04 ที่แน่ๆ …แพ้น้ำใจ

จากร้านอาหาร นุดรีบจ้ำกลับมาถึงเกสต์เฮาส์เป็นคนแรก
อาการคลื่นไส้ไม่รู้จบทำให้นุดไม่อยากทำอะไรเลยนอกจากนอน
หมูบินเดินสบาย อาการปวดหัวสลายไปหมดแล้ว
ส่วนเราเดินอย่างช้า ถึงห้องคนสุดท้ายเพราะมีอาการวิ้งๆ ในหัว

กลับมาถึงห้องประมาณ 6 โมงเย็น ตอนนั้นทุกคนสรุปแล้วว่า..นุดแพ้ความสูง
แต่ไม่คิดว่าจะรุนแรงอะไร หากดื่มน้ำเยอะๆ และนอนพักนิ่งๆ
อย่างที่เคยอ่านเจอในหนังสือและเว็บไซต์หลายแห่ง อาการน่าจะทุเลาลงในไม่ช้า

เราเห็นฟ้ายังสว่างจ้าเลยชวนหมูบินเดินไปสันติสตูปา (Shanti Stupa)
กะว่าไปสำรวจกันรอบนึงก่อน นุดหายดีค่อยไปพร้อมกันอีกรอบ
แต่สำหรับเย็นนี้ นอนพักไปก่อนน้า

03 แพ้ความสูง…รึเปล่า

สนามบินเลห์อยู่ในอ้อมกอดของเทือกเขา ออกจะแห้งๆ ฝุ่นๆ
ไม่ใช่ฝุ่นก่อสร้างแบบที่สนามบินนานาชาติอินทิรา คานธี
แต่เป็นฝุ่นจากสภาพธรรมชาติ…รับได้ รับได้
และยังมีฟ้าสวยแจ่มมาเป็นของแถม

อาคารผู้โดยสารที่นี่เล็กๆ แค่ชั้นเดียว
สายพานโหลดกระเป๋าก็มีอยู่หนึ่งเดียว
แบบว่ามีเครื่องมาลงน้อย…อันเดียวเอาอยู่

ระหว่างรอสัมภาระ ก็ต้องกรอกเอกสารสำหรับชาวต่างชาติ (อีกแล้ว)
เข้าใจว่าเป็นมาตรการป้องกันไข้หวัดใหญ่ 2009 นั่นแหละ
อืม แค่เดินไปมาไม่กี่ก้าวก็เริ่มมีอาการหายใจไม่ทันไม่ทั่วปอด
แถมยังรู้สึกวิ้งๆ ในหัว…อธิบายไม่ถูกต้องไปสัมผัสกันเอง
เลยเตือนตัวเองกับเพื่อนๆ ให้ค่อยๆ ช้าๆ อย่ารีบ
เพราะร่างกายยังไม่คุ้นกับความสูง 3,500 เมตรเหนือระดับน้ำทะเล

จากสนามบินพวกเราขึ้นรถไปหาที่พักย่านจังสปา
เล็งเอาไว้ว่าน่าจะเงียบสงบและไม่วุ่นวายเท่าบริเวณกลางเมือง
แวะดูที่ Goba Guesthouse ห้องน้ำในตัว มีระเบียง..แต่ยังไม่ถูกจริต

โฉบไป Oriental Hotel & Guest House ซะหน่อย
เอ่อ…ใหญ่โตเกิน ห้องเยอะ คนเยอะ จนรู้สึกพลุกพล่าน
อยากอยู่แบบเงียบๆ แต่ไม่เหงาหงอย เลยถอยออกมา

02 ขี่เครื่องบินไปเลห์

ถึงสนามบินนานาชาติอินทิรา คานธี ตอนสามทุ่มกว่าๆ
แต่แว่บแรกที่ก้าวออกจากเครื่องบินเพื่อขึ้นบัสไปยังอาคารผู้โดยสาร
ก็รู้สึกได้ถึงไอผ่าวๆ ของฤดูร้อนที่เดลี
โอ้ว…ถ้าเป็นกลางวันจะร้อนดุเดือดขนาดไหนเนี่ย

เข้ามาในอาคาร คนเพียบรอต่อคิว ณ จุดตรวจสุขภาพ
นัยว่าเป็นมาตรการเฝ้าระวังไข้หวัดใหญ่ 2009 ที่กำลังระบาดในหลายประเทศ
ซึ่งจริงๆ ก็ไม่ได้มีอะไรมาก แค่กรอกเอกสาร
แล้วยื่นให้เจ้าหน้าที่ซึ่งเป็นนางพยาบาลตรวจ…เท่านั้นเอง
จากนั้นก็เป็น ตม. ต่อด้วยการรอรับกระเป๋า

อยู่ในอาคารประมาณ 15 นาที เรารู้สึกแสบคออย่างบอกไม่ถูก
คงเป็นเพราะฝุ่นละอองที่หนาแน่นกว่าเคยคุ้นชิน
บอกนุดให้หยิบหน้ากากออกมาโดยด่วน
แล้วพวกเราก็มีแผ่นสีส้มเป็นเครื่องประดับใบหน้า
ไม่ได้กลัวไข้หวัดสายพันธุ์ใหม่เล้ย…ขยาดฝุ่นมากกว่า

01 นั่งรถโรงเรียนไปเดลี

อินเดียนะรึ…ไม่เคยคิดอยากจะไปเล้ย
จนกระทั่งนุดส่งกระทู้จาก pixpro.net ซึ่งถ่ายภาพสวยขั้นเทพ
แถมยังแยบต่อด้วยบันทึกการเดินทางสนุกๆ จากบล็อกของคุณ hooknoi
เท่านั้นแหละ เราก็ตาเป็นประกาย
เอาเว้ย…แบกเป้ไปเมืองแขกบ้างดีกว่า

มีนา 52
เมื่อตกลงใจแน่แล้วว่าจะไปเลห์-ลาดัก ก็ต้องทำการบ้านสักหน่อย
ซื้อหนังสือลาดัก-แคชเมียร์ ของเพลงดาบแม่น้ำร้อยสายมา
แต่ได้อ่านแค่ผ่านๆ เพราะเป็นช่วงงานชุกชิบ…
ปลายเดือนเริ่มมองหาตั๋วเครื่องบินกรุงเทพฯ – เดลี
ตอนนั้นเช็ค TG ประมาณ 16,xxx บาท ส่วน Jet Airways 17,xxx บาท
พอข้ามเข้าเดือนเมษาเท่านั้นแหละ Jet Airways ลดฮวบเหลือ 12,xxx บาท
เรารีบสอยโดยซื้อผ่านเว็บ คิดว่าได้ตั๋วถูกแล้วเชียว
ที่ไหนได้…พอปลายเมษามันดั๊นลดเหลือ 10,800 บาท เล่นเอาเซ็ง

ตอนแรกไม่ได้คิดจะบินไปกลับเดลี-เลห์
แต่พออ่านข้อมูลเยอะขึ้น เยอะขึ้น
เฮ้ย ถ้านั่งรถบัสไปเลห์มันจะเหลือเวลาไม่พอเที่ยวให้ถ้วนทั่วลาดัก
เนื่องด้วยหนึ่งในสมาชิกร่วมทริปมีลิมิตลางานได้แค่ 10 วัน
จึงต้องซื้อตั๋วบินภายในประเทศเดลี-เลห์ ทีหลัง
โดยเลือกใช้บริการของ Kingfisher…ซึ่งไม่แนะนำให้ใครเลียนแบบ
ไม่ใช่ว่า Kingfisher บริการไม่ดีแต่อย่างใด
แต่เพราะสายการบินที่ไปเลห์มีแค่สองยี่ห้อ คือ Kingfisher กับ Jet Airways
ซึ่งถ้าเหมาซื้อ Jet Airways ทั้งหมดสำหรับการบิน 4 เที่ยว ราคารวมจะย่อมเยากว่า

ยิ่งใกล้วันเดินทาง ยิ่งใจตุ๊มตุ๊มต่อมต่อม
เพราะเจอคำขู่ด้วยความหวังดีของผู้คนรอบข้าง
สกปรก กลิ่นตัว ท้องเสีย ฝุ่นเยอะ และอีกสารพัน
พี่ตู่ บก. คู่ชีพ ถึงกับตั้งชื่อการเดินทางของเราครั้งนี้ว่า…
ทัวร์ดมจั๊กกะแร้แขก!!
(แหม…คิดไปได้ ใครจะเอาจมูกไปพิสูจน์กลิ่นใกล้ชิดขนาดน้านนน)

รายงานตัว

กลับมาถึงแผ่นดินไทยโดยสวัสดิภาพ
แอบมีกลิ่นอายของเครื่องเทศติดตัวมาด้วย
บอกตามตรง…
มันเป็นทริปที่เริ่มต้นด้วยความตื่นเต้นปนเปกับอาการหวาดหวั่นเล็กๆ
(ตามคำขู่ด้วยความหวังดีของคนรอบข้าง)

แต่สุดท้ายก็จบลงอย่างสวยงามและน่าประทับใจ
ถึงขนาดแว่วเสียงเรียกร้องของตัวเองและเพื่อนร่วมทริป…อยากกลับไปอีก
ทั้งๆ ที่เพิ่งจากมาไม่ถึงสัปดาห์